In Saint Jean Pied de Port, gekenmerkt door de rood-wit gekleurde huizen van Pays Basque (door het drogen van de rode pepers aan de kozijnen), worden we voor de eerste keer geweigerd op de camping. Vermoeid leggen we onze spullen langs de rivier om daar te bivakkeren. We worden gewaarschuwd door verschillende mensen dat dit niet een verstandige plaats is om ’s avonds te verblijven vanwege de passerende mensen en klammigheid van de rivier. Boven op de berg is een goede optie. Ze helpen ons sjouwen en in de schemering gooien we voor de tweede keer al onze spullen op de grond. Dan passeren Jean-Christophe en Stephanie, die ons uitnodigen in hun huis en tuin, onderaan de berg. We gaan in op de uitnodiging, weer bergaf via het smalle glibberige paadje. Uiteindelijk verblijven we ruim een week bij deze prachtige mensen in het mooie Saint Jean. Zo kon ik rustig genezen van al het blauw op mijn lichaam van een val van de trap en van een spierscheuring in mijn been, omdat Prairie bedacht daar op te gaan liggen..
Al deze tijd valt het nooit stil. Zonder echt over onszelf te spreken, filosoferen we over onze moderne maatschappij, waar de twee bewust afstand van hebben genomen. Vanuit Parijs kwamen ze naar Basque Country en met kleine projecten halen ze het geld binnen wat ze nodig hebben. Ze leven in een soort community die ze samen met inwoners van Saint Jean begonnen zijn, om zo onder andere goedkoper aan biologische spullen te komen. Ze proberen in harmonie met natuur te leven en een eigen economie te bouwen (zelfs met een eigen munt!). Niet om geld te stapelen, maar om het alleen als ruilmiddel te gebruiken daar waar nodig. Ze willen niet meer tussen de menigte wonen, die zich de natuur toe-eigend en vernietigd. En als gevangenen van onze maatschappij hieraan meewerken; omdat je een duur huis hebt wat betaald moet worden met een baan en waarvoor dan weer een auto nodig is.
Ze leven nu met plezier en vol trots in Basque Country, dat altijd zal blijven streven naar onafhankelijkheid. Net als Catalonië nu.
