“Almost there”, zegt een van de nog weinige voorbijwandelende pelgrims. “What’s there?”, vraag ik hem. “Saint Jacques of course!”, roept hij terwijl hij omkijkt, wachtend op mijn antwoord. “Saint Jacques en Finisterre are nothing. It’s just the end of the beginning. Enjoy the way!”
Saint Jacques: niks speciaals, slechts een van de vele steden die we voorbij gaan. Enige verschil is dat Prairie hier eigenlijk niet het centrum in mag. Alles wat we moesten leren, dat hebben we al geleerd op de weg. Wel was het voor lange tijd ons wandeldoel, waar we al die tijd naar navigeerden. Een gelegenheid die we gebruiken om dankbaar te zijn voor alles wat de Camino ons tot hier toe gaf, wat we nog gaan mogen leren en om onze ontwikkeling in grote lijnen op papier te zetten. In Saint Jacques, Fisterra of Muxia.
Tot daar genieten we in ‘simplicity’ van elke meter die we zetten. Elke dag slapend in ons tentje. Een vuurtje om ons eten te koken en tegen de kou. De weg die we achter ons laten in Frankrijk en Spanje, zeker tot aan Léon, al onder de sneeuw. Wij hebben af en toe wat regen wat goed is voor het groen. Tegen de kou een extra wollen deken. We leven in harmonie met de natuur. Ze voorziet ons van bijna alles. Hoog gras. Ontelbare kastanjes. Paddestoelen voor in de rijst met lentils. Van de laatste appels maken we een winterse appelmoes met kaneel, rozijnen en gember.
Maar de churros met chocolademelk wachten achttien kilometer verderop op ons, in Santiago.
