Prairie, Warrior of Light, at Cabo Fisterra.

Love and Peace from The World Family, at the end of the world.. Finis Terrae, Finisterre. 

Santiago de Compostella.  Op 1 december zien we in de avond de lichtjes van het eerst zo verre, nu zo dichtbije Santiago. Vijf kilometer voorafgaand ligt Monumento do Monte do Gozo. Met het kruis in onze rug, de weer bijna volle maan boven ons en het verlichte Santiago voor ons, zetten we onze tent op de top van de heuvel. Wat een onwerkelijk gevoel. We zijn er. We hebben het gedaan. Prairie en ik.

"Almost there", zegt een van de nog weinige voorbijwandelende pelgrims. "What's there?", vraag ik hem. "Saint Jacques of course!", roept hij terwijl hij omkijkt, wachtend op mijn antwoord. "Saint Jacques en Finisterre are nothing. It's just the end of the beginning. Enjoy the way!"

Na een week van bezinning, besluit Lisa Camino del Norte te lopen en Prairie en ik gaan de Pyreneeën in, de via Frances. De tijd is gekomen dat we voor nu afscheid gaan nemen. Een speciaal moment nemen we in de kerk van Sint Jean op 1 oktober. Daar steken we een kaars voor ons aan. We zingen en houden elkaar stevig vast. Genietend van het moment en het samenzijn. Lisa schrijft voor ons haar verhaal.

In Saint Jean Pied de Port, gekenmerkt door de rood-wit gekleurde huizen van Pays Basque (door het drogen van de rode pepers aan de kozijnen), worden we voor de eerste keer geweigerd op de camping. Vermoeid leggen we onze spullen langs de rivier om daar te bivakkeren. We worden gewaarschuwd

We besluiten om een pauze te houden bij een kerkje in een klein dorpje, waarvoor we een stukje van de Chemin af moeten buigen.

En dan is daar heel onverwachts, het moment waarop we de eerste blauwe schaduwen van de Pyreneeën zien, heel in de verte. Maar met elke pas komen we dichterbij. Een gevoel van trots en geluk. Bijna nog een doel bereikt. 

Van de straat geplukt door de 83-jarige Lucia in Hagetmau. Elke dag zoekt ze pelgrims die ze kan ‘ontvoeren’ naar haar authentieke boerderij, waar ze met haar zoon Christof woont. Om wat leven in huis te brengen en de pelgrims te voorzien van meer dan alles wat ze nodig hebben. 

In Namur, België, merkte ik al nu dat ik zo reis, me meer aangetrokken voel tot daklozen en zij ook tot mij.

Na het slapen tussen de druivenranken in de tent, in een dorpsbibliotheek en onhandig, maar droog, op de bank in de kantine van een manege, verbleven we bij de nonnen van Abbatiale Notre-Dame in Le Rivet. Na de zondagochtendmis, vol met Franse catholieke liederen gezongen door ‘les sœurs’, weer verder door de regen naar Bazas.

Bijna een maand geleden verbleven we bij de vriendelijke Jean-Claud, die in zijn jongere jaren met zijn ezel naar Marokko reist. Trots laat hij zijn fotoalbums zien en met verdriet in zijn stem vertelt hij dat zijn ezel kort na zijn reis overleed, omdat hij niet meer bij Jean-Claude woonde.